Je ogen kijken angstig,
Mijn vraag ging langs je heen.
Je paniek is duidelijk zichtbaar,
Maar je voert je strijd alleen.
Om hulp vragen lukt nog niet,
Ik kom je tegemoet.
Je herstelt je, slikt je tranen weg
En snapt nu wat je moet.
Steeds weer kom je boven,
Maar het kost je zoveel energie en kracht
Om vooral niet van de rest af te wijken
En te voldoen aan wat van jou wordt verwacht.
Het liefst pak ik je even vast,
fluister ik bemoedigend in je oor
dat het oke is, goed genoeg,
Maar mijn woorden vinden geen gehoor.
Dit is jouw eigen gevecht,
Dit is jouw eigen pijn.
Om wat niet is,
en nooit zal zijn.
Auteur onbekend
Reactie plaatsen
Reacties