Het leven is voor mij net als een wip.
De ene keer
begeef ik mij naar beneden,
en zit ik in een dip.
Waarin ik veel pijn en verdriet ervaar,
evenals in mijn verleden.
De andere keer
begeef ik mij naar boven,
waarin ik mij sterk en krachtig voel.
Die keren zijn er om mij zelf te loven.
Elke keer weer met hetzelfde doel,
om verder te komen in mijn leven,
om kracht te putten voor de komende val.
Want dat is nodig voor zo’n dal.
Nooit is de wip in evenwicht!
Hij staat of hoog, of laag,
blijkbaar houd ik het bij donker en licht.
Soms komt bij mij de vraag:
Hoe leer ik er tussenin te staan?
Hoe leer ik om te gaan met goed of slecht?
Hoe laat ik de wip in evenwicht gaan?
Want dan:
Komt alles op zijn pootjes terecht.
Dan pas kan ik zeggen:
IK KAN WIPPEN!!!
Maar ik zal mij er bij neer moeten leggen.
Mijn leven in tweeën moeten verknippen.
Zwart – Wit.
Hoog – Laag.
Waar ik dan ook zit,
het is niet de verleden tijd die bewoog.
Ooit zit ik er tussenin,
voor mij een heel nieuw begin!!!
Auteur; Sandra van Dijk
Geschreven op 26-8-1997
✤ Auteurrechtelijk Beschermd ✤
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een herkenbaar gedicht. Ik ben blij dat ik inmiddels de balans heb kunnen vinden, ik heb de wip verruild voor de schommel en schommel nu in rustiger tempo, soms mog steeds een beetje van hoog naar laag, maar ik kan altijd met mijn voeten de grond blijven voelen, waar ik bij het wippen dat contact regelmatig verloor. Blijf vertrouwen in jezelf en je eigen kracht en wijsheid en het bordje wat bij jou boven de deur hangt, God is als een beschermende muur altijd rondom jou.