Deze update is geschreven door mijn moeder. Zijn is de avonden en de nachten bij me hier in het ziekenhuis. Zij heeft mij de toestemming gegeven deze tekst op mijn blog die ook op haar blog te zien is te plaatsen. Natuurlijk volgt er weer een nieuwe blog van mij als er weer nieuws is.
Ziekenhuis opname van Sandra
Donderdagochtend 4 juli … de zon kwam stralend omhoog en nadat we op ons gemak hadden ontbeten besloten we eerst maar even boodschappen te gaan doen. Weer thuis was de wasmachine klaar en terwijl ik deze ophing ging de telefoon…Sandra, ze huilde…Ik moet naar het ziekenhuis, er is iets helemaal niet goed, snikte ze. En dan… komt alles in stroomversnelling. Snel de was verder opgehangen, spullen gepakt, brood klaargemaakt en naar Sandra. Samen met Petra alle spullen ingeladen en met twee auto’s vol met bagage, rolstoel enz. naar het ziekenhuis.
Nu zijn we twee dagen verder. Twee avonden en nachten heb ik nu met haar in het ziekenhuis doorgebracht. Op dag is er, afwisselend wie er dienst heeft, een van haar hulpen van ´Het Gouden Team’. We weten nu dat haar natrium/calciumgehalte verontrustend laag is. In eerste instantie werd er gedacht dat haar bijnierschorshormoon niet meer goed werkte, maar einde van deze middag werd, nadat de uitslagen van de onderzoeken bekend werden, duidelijk dat dit het niet is. Maar wat dan wel??? Het gaat steeds slechter met Sandra. De pijn wordt steeds heftiger en steeds intensiever en ze verliest stukje voor stukje steeds meer van haar toch al zo beperkte energie. Haar leven is lijden geworden. Al veel langer speelt de gedachte aan de mogelijkheid tot euthanasie. Met de huisarts hebben we al een aantal maal gesprekken gehad. Het is zo moeilijk. Ze zou zo graag willen leven, naar buiten willen al is het maar een klein eindje met haar Remy een rondje rijden, bij iemand op bezoek gaan, genieten van de kleine dagelijkse dingen. Maar er kan vrijwel niets meer. Sandra’s dagen zijn gevangen in een net van pijn. Uitzichtloos. Geen verbetering, alleen maar steeds meer achteruit. Het doet pijn mijn dochter zo te zien vechten met het leven. Want dat doet ze… ze vecht iedere dag om er toch, ondanks alles, nog iets van te maken. We zien hoe ze haar best doet om te genieten van hele kleine dingen. Maar we zien ook dat het steeds moeilijker wordt. Ik merk dagelijks hoezeer ze verlangt naar een leven in Gods ontferming en Zijn eeuwige rust. We zijn trots op haar. We kunnen haar niet missen, maar we verlangen net als zij naar een leven vol rust en zonder die bijna allesomvattende pijn.
En … in al deze dingen zoeken we naar leiding…Gods Leiding. Er zijn zoveel vragen, zoveel onzekerheden. Afhankelijk vanuit welke richting er gedacht wordt zijn er heel veel antwoorden. Maar wat is Gods antwoord? Ik weet het niet, ik weet alleen dat ik mijn handen moet vouwen, vertrouwen moet hebben en dat ze geborgen is in Zijn handen. In de vaste overtuiging dat God het laatste woord heeft
Word vervolgd... Alie en Sandra
Reactie plaatsen
Reacties
Het is zo ontzettend moeilijk om deze laatste 2 blogs te lezen.
En ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het moet zijn geweest voor u, moeder van Sandra, om over alles wat er door uw gedachten gaat.
Dus een welgemeend compliment voor uw eerlijkheid en openhartigheid, want een kind zo zien strijden voor kwaliteit van leven is ontzettend moeilijk weet ik van mijn eigen moeder. Die mij niet zo zeer dagelijks ziet strijden maar wel weet dat ik daarvoor aan het strijden ben en blijf met de hulp van de Here Jezus en God De Vader.
Sandra is altijd al in mijn gebeden aanwezig maar juist nu zal ik ook voor u en uw man bidden. Dat u allen Gods nabijheid mogen voelen en dat de artsen met de leiding van Hem een antwoord gaan vinden voor de pijn maar ook de reden van deze tekorten.
Veel liefs,
Wanda